Mas frio
Het was een koude dag in Buenos Aires en zo was ook het welkom. Buenos Aires is in alle opzichten een metropool met veel auto's, lawaai en rommel. Bij aankomst namen we een aftandse bus naar hartje centrum en San Telmo was de eindbestemming. In de bus spraken we met een Argentijn en hadden een vraag: hoe is het leven hier in Buenos Aires? Het antwoord van de man was veelzeggend: je leert om te gaan met het geweld, waarna hij ons overigens behulpzaam hielp met het wijzen van de weg. De toon was echter wel gezet. Op datzelfde moment reden we door de beruchte wijk Boca, de huizen vielen nog net niet uit elkaar en alles, echt alles, zat onder de graffiti. De gevoelstemperatuur was onder nul.
De volgende dag bekeken we de stad in een ander daglicht en Buenos Aires liet zich van haar mooie kant zien. Het nationale monument en de breedste straat van de wereld (140 meter!) waren indrukwekkend. Bij San Martin kon iedereen de wedstrijden van de 'Copa America' zien op een supergroot scherm, wat ook zeker werd gedaan, want Argentinie is helemaal voetbalgek. In de avond gingen we naar een Tango show en het dak ging er af met een temperamentvolle voorstelling. Buenos Aires is een stad met twee gezichten, mas frio (koud) en caliente (warm) tegelijk.
De reizigers
Donderdagochtend was het zover, het begin van onze wereldreis. Een reis naar wat eigenlijk? De Chinese schrijver Lin Yutang schreef dat een goede reiziger niet weet waar hij heengaat en een uitstekende reiziger niet meer weet waar hij vandaan komt. Aan het begin van deze reis voldoen we aan geen van beide criteria, dus we zullen wel hele slechte reizigers zijn.
Het afscheid van familie en vrienden viel ons zwaar en was emotioneel. Toch mocht het uiteindelijk de pret niet drukken, want we begonnen aan de vervulling van onze droom! Twee backpacks volgepakt met lichtgewichtkleding, zijden slaapzakken, malariatabletten, laptop, ereaders en natuurlijk – lekker oer-Hollands – drop, veel drop. Na een kleine tegenslag, de bus vertrok namelijk voor onze ogen, was er gelukkig nog genoeg tijd over om onze vlucht naar Londen te kunnen halen. Eén dag in Londen; we waren bijna vergeten dat Engeland een schoon, modern en vriendelijk land is. De associatie met hooligans en de soms straalbezopen Engelse toeristen die we op vakantie tegen het lijf liepen, was snel vergeten toen we met de hypermoderne ‘underground’ naar het centrum reisden en vriendelijk werden geholpen door het personeel in restaurant Shakespeare, dichtbij Virginia station. De traditionele Fish & chips en mini pies waren simpelweg verrukkelijk. De Engelse gewoonte om na het werk met de collega’s een biertje te gaan drinken, was overal zichtbaar en groepjes mensen stonden met een grote pint, al dan niet buiten de pubs, gezellig met elkaar te kletsen. We hadden ook nog tijd om Buckingham palace te zien en vonden het allebei grappig dat we tijdens een schoolreis of trainingskamp ons altijd blind staarden op de wisseling van de wacht en niet op bijvoorbeeld de prachtige fontein voor het paleis. In het Saint James park struikelden we bijna over de tamme eekhoorntjes, die overal te zien waren en bij iedereen eten zaten te bietsen. Daarna rap terug naar het vliegveld, want we wilden – zoals gewoonlijk – weer te veel zien in een te korte periode.
Met het inchecken was het even balen, de avond tevoren waren er problemen met de site van British Airways en konden daardoor niet inchecken, met als gevolg dat we verspreid over het vliegtuig zaten. Na wat zeuren konden we gelukkig als stelletje naast elkaar zitten. Op naar Argentinië! Zouden we dan toch een uitstekende reiziger worden?