In het Swahili betekent Safari 'reis', in de letterlijke en figuurlijke zin van het woord. Voor ons was de tocht door de jungle en de savanne een fysieke maar ook een geestelijke uitdaging. Fysiek omdat we in een paar dagen veel kilometers aflegden en geestelijk omdat we meerdere keren onze eigen angsten moesten overwinnen.

We komen in Tanzania aan op het internationale vliegveld van Dar es Salaam en besluiten om de hectische en grootste stad van het land zo snel mogelijk te verlaten. Na de miljoenen tellende inwonerssteden van China, Shanghai (23 miljoen) en Beijing (bijna 20 miljoen), hebben we het wel even gehad met de drukte. Voor de kust van Tanzania ligt Zanzibar, een prachtig eiland dat bekend staat om zijn hagelwitte stranden en gaan hier met de veerboot naartoe. Door de eeuwen heen is hier een bonte cultuur ontstaan, die duidelijk is beïnvloed door het Arabische Oman, India en, in de koloniale periode, Engeland en Duitsland. Er heerst een gemoedelijke, relaxte sfeer, niets moet, alles mag. Hakuna matata (Swahili voor maak je geen zorgen), dat is het levensmotto op het eiland dat omringd wordt door de Indische oceaan. Morgen de rekening betalen of nog een extra nachtje langer blijven, natuurlijk, dat is geen probleem. Het leven is hier goed, alleen we beseffen wel dat we speciaal naar Tanzania zijn gegaan om eens een safari mee te maken. Na 72.000 (!) kilometer te hebben gereisd, kijken we een beetje op tegen een safari van vijf dagen, echter het vooruitzicht van al die mooie dieren doet ons snel van gedachten veranderen. Met een goed gemoed stappen we de bus in die ons in 8 uur van Dar es Salaam naar Arusha moet brengen, de reis duurt echter twaalf uur. Hakuna matata roepen ze vrolijk in de bus, ja natuurlijk geen zorgen, de chauffeur is blijkbaar wel héél relaxed. Een paar dagen later gaan we dan eindelijk de jungle in.

De eerste dag is gelijk een mooie dag, we pikken twee supergezellige Amerikanen op en zetten al vrolijk kletsend koers naar het meer van Manyara. Met de jeep rijden we door het wildreservaat heen, bavianen springen om ons heen. We zien een leeuw en een leeuwin heerlijk rusten in de zon, de olifanten komen uit het regenwoud zetten en lopen ons doodleuk maar toch een beetje argwanend, op een paar meter afstand, voorbij. In de verte zien we giraffen lopen. We kijken terug op een geweldige dag en vallen, op de afgeschermde camping, heerlijk en veilig in slaap. Dit is de volgende dag wel anders, na het meer van Manyara rijden we naar het Serengeti reservaat - net zo groot als driekwart van Nederland - en overnachten op de savanne op een camping zonder bewaker en afscherming. Het wordt een slapeloze nacht, want een wrattenzwijn heeft het op ons tentje voorzien en zit de hele nacht naar wortels te zoeken die precies onder onze slaapplek liggen. De volgende nacht wordt het nog erger als Berny in de nacht, met een volle blaas, naar het toilet moet. Onze gids heeft ons verteld dat we onze behoefte, vanwege de wilde dieren, een paar meter buiten de tent moeten doen. Wild zwaait Berny met een zaklamp om zich heen, voor en achter is alles veilig, snel plassen. Zo dat is een opluchting. Achter zich hoort Berny opeens iets en draait zich abrupt om, hij kijkt twee hyena's in de ogen, die zich op vijftien meter afstand hebben opgesteld. Ze kijken elkaar aan, een impasse is ontstaan. Berny vlucht snel de tent in en kan de slaap niet meer vatten, zeker niet als hij de hyena's langs de tent hoort lopen en grommen.

Toch was Serengeti een geweldige ervaring, we hebben de grote migratie van buffels en zebra's mee mogen maken en zagen deze dieren, zo ver als het oog reikt, zich over de savanne verplaatsen. We hebben hard gelachen om de struisvogels die zich op een voor ons merkwaardige - maar zeer snelle - manier voortbewegen, waarbij de illusie wordt gewekt dat de vogels achteruit rennen. Een kippetje gegeten op de lunchplek waarbij, het zal weer eens niet Berny zijn, het boutje net iets te hoog in de lucht werd gehouden, zodat de adelaar deze mooi uit zijn handen rukte en op de terugvlucht, als in een komedie, het botje voor zijn voeten neergooide. De Amerikanen en Ellen kwamen niet meer bij. Het gelach werkte zo aanstekelijk, dat Berny binnen de kortste keren ook dubbel lag van het lachen. We hebben genoten. Nog een aantal dagen om alles te laten bezinken en dan... gaan we naar huis.