We vertrekken vanuit Cuzco voor een vierdaagse trektocht die ons door de Zuid-Peruaanse jungle en de bergen leidt. We trekken door de heilige vallei van de Inca's en mogen als toetje genieten van Machu Picchu. De eerste dag leren we een hoop nieuwe gezichten kennen waaronder een paar Argentijnen en een Nieuw-Zeelander, die ons de komende dagen gezelschap zullen houden.

Op de eerste dag van de trektocht fietsen we met een mountainbike door bergen.We beginnen op 4.300 meter en suizen met een duizelingwekkende snelheid 3.000 meter naar beneden. De plaatjes die we tijdens de afdaling te verwerken krijgen, zullen voor altijd in ons geheugen gegrift zijn. Echt adembenemend mooi! In de avond bereiken we onze hostal, die er wat minder mooi uitziet. De kakkerlakken lopen over de grond en Ellen schrikt zich wezenloos als er een enorme sprinkhaan op haar broek gaat kamperen. De nacht wordt heftig onderbroken als er een haan, compleet van slag, om drie uur in de ochtend begint te kraaien. Aangestoken door zijn collega begint een ander haan, waarschijnlijk uit territoriumdrift, zich even hard kenbaar te maken. Een hond, die in de nabijheid is, kan het niet nalaten om even gezellig in koor mee te blaffen. Daarna laat de eerste haan weer van zich horen. De term 'haantjesgedrag' wordt ons nu echt duidelijk. We doen die eerste nacht geen oog dicht.

De volgende dag gaan we raften en steken met een kleine groep de rivier over. Leuk, zeker weten, maar Ellen weet te vertellen dat de rivieren in Italië wilder zijn. Vergelijken? Ja, dat doen we nogal veel op de reis. Of dat altijd goed is? Dat weten we zo net nog niet! De volgende dagen volgen we een stuk van de Inca trail. De paadjes die door de bergen heen slingeren zijn echt enorm smal. Berny is uit een vliegtuig gesprongen, maar gaat hier echt met knikkende knietjes over de paden, die soms 50 centimer zijn. De afgrond naast deze slingerweggetjes is in de meeste gevallen honderden meters diep. Niet te veel nadenken dus! Aan het einde van de tocht krijgen we Machu Picchu in het vizier. Om de verwachtingen te temperen hebben we al een paar dagen tegen elkaar gezegd dat we hier niet te veel van moeten verwachten. Toch doet de prachtheid van het complex ons verstommen. Het heeft iets mystieks, zeker als je de treden beloopt die de Inca's meer dan 500 jaar geleden ook hebben bewandeld. We nemen de trein naar Ollantaytambo en daarna de bus naar een compleet ander deel van Peru: de kuststrook. Een dor en vlak landschap waar af en toe de zanduinen de kop opsteken. We gaan zandboarden!