Onbekend terrein, dat is het gebied waar wij de afgelopen twee weken doorheen zijn getrokken. Vreemde culturen, vreemde gebruiken, soms verfrissend, soms even wennen. Vanuit de wijnstreek Mendoza trokken we met een luxe bus (cama) naar de grens van Chili, hetopéén na grootste land van Zuid-Amerika (Argentinië) achter ons latend.

Bij de grens aangekomen, werden we streng gecontroleerd door de aanwezige douaniers. Alle buspassagiers moesten de handbagage op een lessenaar uitstallen, waarna er een drugshond, al kwispelend en snuffelend, overheen ging.Op zich wel grappig om die viervoetermet veel plezier over de rugzakken en tassen heen te zien rennen, op zoek naar verboden middelen, terwijl iedereen - netjes in lijn opgesteld - voor zijn tafeltje stond. Het lachen zou ons snel vergaan, onze backpacks gingen namelijk door de scanner heen enwaren volgens de ambtenaren verdacht.Van wie zijn die rugzakken? De hand van Berny ging twijfelend omhoog, Ellen bleef van schrik stokstijf achter haar lessenaartje staan. Wilt u even naar voren komen meneer? De rugzakken werden minitieus uitgeplozen, waar zijn diemedicijnen voor nodig? Dat zijn malariatabletten. Voor Chili? In de winter? Nee, voor Indonesië, over een paar maanden, zowas het antwoord. Ellen stond nog steeds mooi achter haar lessenaartje en veertig buspassagiers stonden mij met veel medelijden - of was het leedvermaak? - aan te kijken. Gelukkig, alles was goed, we konden, na twee uur stil te hebben gestaan bij de controlepost, verder reizen naar Santiago. Over de grens, een ervaring rijker.Terra incognita in kaart gebracht.